माझी पहिली दुचाकी....

आपल्या आयुष्यात महत्वाचं स्थान आपली उपकरणं सुद्धा बजावतात बरं...घरातला फ्रिज , वॉशिंग मशीन ते आपली वाहनं...त्यांच्या शिवाय आपलं काय झालं असतं असं अनेकदा वाटत असणार आपल्याला..आणि ते खरंही आहे..

म्हटलं तर निर्जीव वस्तू त्या पण त्यातही आपला जीव गुंतलेला असतो..यापैकी काही बदलायची वेळ आलीच आणि त्याजागी नवीन वस्तू घरात आली तरी जुन्या वस्तूची आठवण येतंच राहते.

माझ्या आयुष्यात 'सनी' ,माझी दुचाकी ही अशीच एक आठवणीतली गाडी आहे..नाशिकला असताना आम्ही सनी घेतली..

सनीच का घेतली याचं एक मजेशीर कारण बाबा सांगतात...आमच्या शेजारी राहणारे लठ्ठ वैद्य आजी आजोबा त्यांच्या सनीवरून double seat जात असंत...तिथेच तिचा दणकटपणा सिद्ध झाला आणि बाबांनी सनी घ्यायचं ठरवलं.🤣🤣🤣 सनीचा सर्वात महत्वाचा उपयोग हा मला शाळेत सोडण्यासाठी होणार होता..अर्थातच शाळा घरापासून लांब होती. त्यामुळे आईने मला सोडणं आणणं सोयीचं होणार होतं..

नाशिकच्या कडाक्याच्या थंडीत सकाळी मी आणि आई सनीवरून शाळेत जात असू..येताना ऊन असल्यामुळे जरा दिलासा असायचा..तरी ,डोक्यावर ऊन आणि गार वारा या combination मधे सनीवरून फिरण्याची मजा वेगळीच होती.

सनीवरून आईच्या मागे बसून फिरण्याची जशी आठवण आहे तशीच एक गमतीशीर आठवण बाबांबरोबरची सुद्धा..माझी दहावीची परीक्षा सुरू होती...आणि पेपरला मला सोडा आणायची duty आईने बाबांना दिलेली..😄 मला बाबा सनीवरून परीक्षेला सोडायला न्यायला यायचे🤣🤣🤣...

सनी मुळातंच लहान आकाराची गाडी, त्यात मी आणि बाबा दोघे उंच..त्यात double seat..मी सायकलवरून जाईन असं सांगूनही अर्थातंच माझं कुणी ऐकणार नव्हतं..आम्ही double seat, सनीवरून विचित्र दिसायचो आणि मला मेल्याहून मेल्यासारखं व्हायचं...त्या वयातल्या कुठल्याही मुलांना आपले आई वडील शाळेत सोडायला आलेले चालत नाहीत यातलाच तो प्रकार..🤣🤣🤣...

माझी licence चाचणी सुद्धा सनीवरंच झालिये बरं! सायकल नंतर माझ्या हाती आलेलं पहिलं वाहन म्हणजे सनी..मला मुळातंच गाडी चालवायचा आळस..बदलापुरात आम्ही असताना सगळंच जवळच्या अंतरावर असायचं...चालत जायची इतकी सवय झालेली की गाडी चालवणं झालं नाही..

पुण्याला शिकायला आल्यावर मात्र अंतरं जाणवायला लागली. दोन वर्ष बसने प्रवास केला..रस्ते ब-यापैकी परिचयाचे झाले..तोवर बाबांची पुण्याला बदली होऊन आई बाबा इथेच स्थायिक झाले..तेव्हा मात्र सनीची खूप मदत झाली मला..पुणे विद्यापीठ , टिळक रस्ता, वारजे , कोथरूड असं सगळीकडे मी सनीवरून फिरायचे...स्कूटी पेप्, ॲक्टिवा अशा trendy गाड्या फिरवायच्या काळात मी सनी घेऊन फिरायचे..काही जण हसायचे मला, पण कॉलेजला सनीवरून येणारी मी एकमेव होते!!! मला कधीही त्याची शरम वाटली नाही! बस पकडण्याच्या धावपळीतून तिनेच माझी सुटका केलेली..मी तिचे आभार मानावे तेवढे कमीच होते...

मी शाळेत असताना आई मला सनीवरून double seat घेऊन जायची..मी कॉलेजला गेल्यावर कोथरूड ते विद्यापीठ असं मी आईला घेऊन double seat जायचे...

कधीतरी मला वाईटंही वाटतं ,की तिच्या क्षमतेपेक्षा जास्त वापर केला तिचा...पण तिनेही साथ दिली बरं मला..ना कधी ती बंद पडली ना दुरूस्त करावी लागली..नियमित केलेल्या servicing वर तिने तिचं आरोग्य सांभाळलेलं..

हे वाचून आपल्याला 'sarabhai vs sarabhai' ची आठवण येईल आणि त्यातला दुष्यंत आठवेल..उपकरणांबद्दल भावुक असणारा..machine को feelings नही होती?' असं म्हणणारा दुष्यंत वेडा वाटतो..पण खरंच ही निर्जीव उपकरणं सजीव माणसांपेक्षाही जास्त साथ देतात आपल्याला..निर्जीवातही एक जीव असतो असं आपलं अध्यात्मही सांगतं..

सनीवरचा भार कमी करण्याची गरज होतीच...पुढे नवी गाडी आली..मग सनीचा वापर जवळच्या अंतरावर जायला व्हायचा तेवढाच..गाडी जुनी होते तसे तिचे spare parts मिळणं बंद होतं..सनीचंही तेच झालं..हळू हळू साथ देईनाशी झाली..आणि शेवटी scrap मधे देण्यावाचून पर्याय उरला नाही..😟...मात्र आजही मी चालवलेली पहिली दुचाकी म्हणून आणि तिने मला दिलेली साथ म्हणून सनी माझ्या आठवणीत कायम राहील..

©️गौरी