प्रिय बूझो
आज बरोबर 5 वर्ष झाली तू आमच्यात नसून..5 वर्ष..म्हटलं तर मोठा काळ..पण एक तो दिवस आहे आणि एक आजचा दिवस..तुझी आठवण आली नाही असं झालंच नाही कधी..या निमित्ताने तुला हे प्रेमाचं पत्र..
तशी मी कुत्र्यांना घाबरणारीच बरं का? त्या टोकाला कुत्रा दिसला की या टोकावरून मागे फिरणारी..आता मात्र वाटतं, का नाही भिती घालवायचा प्रयत्न केला मी आधी?..जगातल्या सर्वात सुंदर प्रेमाचा अनुभव घेण्याचा प्रयत्न का नाही केला कधी?
लग्ना अगोदर मी इथे घरी यायचे तेव्हा मी दिसल्या दिसल्या तू इतका भुंकायचास की मी गेट उघडून आत यायलाही घाबरायचे..तेव्हा वाटलंही नव्हतं की पुढे तू माझा खास दोस्त होशील..
2006 साली जेव्हा तुला सचिन ने घरी आणलं तेव्हा आम्ही कॉलेज च्या दुस-या वर्षाला होतो..दोन अडीच महिन्यांचा होतास तू..छोटासा.. मस्तीखोर..घरभर फिरायचास..खुर्चीवर चढून बसायचास..या गमती जमती कळायच्या मला आणि हे सगळं मी miss केल्याचं वाईटंही वाटायचं..
आमचं लग्न ठरल्यावर एक गोष्ट माझे बाबा मला नेहमी सांगायचे..बूझो जेव्हा तुला accept करेल तेव्हा तू खरी पावगी झालीस..खरंच होतं ते..आणि लग्ना नंतर तसे प्रयत्न सुद्धा केले मी बरं का..पण नाहीच जमलं तेव्हा..एक दिवस तुला खाऊ घालायला घरात कुणी नव्हतं..म्हणून हिम्मत करून मी ते केलं आणि आपली गट्टी जमली ती कायमचीच..तू किती सहज मला स्वीकारलंस आणि आपणहून मैत्रीचा हात पुढे केलास..
इतकी सवय झाली बूझो तुझी मला की सकाळी उठल्यानंतर पहिल्यांदा आधी येऊन तुला good morning boozo केल्याशिवाय माझा दिवसंच सुरू होत नसे..खायची वेळ झाली आणि खाली तुझा खाऊ कुणीतरी आणतंय याचा आवाज आला रे आला की तू आनंदाने आधीच उड्या मारायचास..छोट्या गोष्टीत आनंद शोधणारा तू माझा लाडका झालास....मग तर काय दर अर्ध्या तासाने मी खाली यायचे तुझ्यापाशी आणि दाराआड लपून Boooozooo अशी हाक मारायचे...तुला गाणी म्हणत अंघोळ घालायला तर मला इतकी मजा यायची की कधी एकदा तुला अंघोळ घालायचा दिवस येतोय असं व्हायचं..रात्री वरच्या balcony तूनही तुला हाक मारली की तू वरती प्रेमाने शेपुट हलवत बघायचास..तुला dance करून दाखवायचे तेव्हा ही चांगल्या प्रेक्षकासारखा समोर शांत बसायचास..फिरायला नेल्यावर पळत पुढे गेलास तरी मी तिथे पोहोचे पर्यंत माझ्यासाठी थांबून रहायचास..या आणि अशा किती आठवणी सांगू..
तुझ्या आजारपणातही तू किती आनंदी असायचास..जेवण जात नव्हतं..कदाचित तुला वेदनाही होत असतील पण खेळायला आमचा बूझो ever ready..कायम आनंदी..केवढा मोठा धडा दिलास तू आम्हाला यातून..तुला कधी रागवलं तरी कधीच मनात धरून ठेवलं नाहीस तू..किती तो जीव तुझा आमच्यावर..आम्ही माणसं नाही रे कधी वागत अशी..आमचे egos प्रचंड मोठे आहेत..आभाळा एवढे..ते घेऊनच येतो आम्ही जन्माला..काय करणार..तुमच्या सारखे जीव लावणारे मुके प्राणी आसपास असूनही आम्ही निरपेक्ष प्रेम करायला, निखळ मैत्री करायला शिकत नाही...असो...
गंमत सांगते..तू गेल्यानंतर आम्ही तुला आपल्याच घराच्या बागेत पुरलं..तेव्हा वाटायचं या मातीतून बूझो चं झाड आलं तर किती मजा..झाडाला किती बूझो लागतील..😅😅😅
तुझ्या दीड वर्षांच्या सहवासात मला आयुष्यभर पुरतील एवढ्या आठवणी मिळाल्या..आज तू देवाघरी असलास तरी तितकाच आनंदी असशील आणि सगळ्यांवर तितकंच निरपेक्ष प्रेम करत असशील..खात्री आहे मला..
सदैव तुझ्या आठवणीत रमणारी....तुझी मैत्रीण..
तशी मी कुत्र्यांना घाबरणारीच बरं का? त्या टोकाला कुत्रा दिसला की या टोकावरून मागे फिरणारी..आता मात्र वाटतं, का नाही भिती घालवायचा प्रयत्न केला मी आधी?..जगातल्या सर्वात सुंदर प्रेमाचा अनुभव घेण्याचा प्रयत्न का नाही केला कधी?
लग्ना अगोदर मी इथे घरी यायचे तेव्हा मी दिसल्या दिसल्या तू इतका भुंकायचास की मी गेट उघडून आत यायलाही घाबरायचे..तेव्हा वाटलंही नव्हतं की पुढे तू माझा खास दोस्त होशील..
2006 साली जेव्हा तुला सचिन ने घरी आणलं तेव्हा आम्ही कॉलेज च्या दुस-या वर्षाला होतो..दोन अडीच महिन्यांचा होतास तू..छोटासा.. मस्तीखोर..घरभर फिरायचास..खुर्चीवर चढून बसायचास..या गमती जमती कळायच्या मला आणि हे सगळं मी miss केल्याचं वाईटंही वाटायचं..
आमचं लग्न ठरल्यावर एक गोष्ट माझे बाबा मला नेहमी सांगायचे..बूझो जेव्हा तुला accept करेल तेव्हा तू खरी पावगी झालीस..खरंच होतं ते..आणि लग्ना नंतर तसे प्रयत्न सुद्धा केले मी बरं का..पण नाहीच जमलं तेव्हा..एक दिवस तुला खाऊ घालायला घरात कुणी नव्हतं..म्हणून हिम्मत करून मी ते केलं आणि आपली गट्टी जमली ती कायमचीच..तू किती सहज मला स्वीकारलंस आणि आपणहून मैत्रीचा हात पुढे केलास..
इतकी सवय झाली बूझो तुझी मला की सकाळी उठल्यानंतर पहिल्यांदा आधी येऊन तुला good morning boozo केल्याशिवाय माझा दिवसंच सुरू होत नसे..खायची वेळ झाली आणि खाली तुझा खाऊ कुणीतरी आणतंय याचा आवाज आला रे आला की तू आनंदाने आधीच उड्या मारायचास..छोट्या गोष्टीत आनंद शोधणारा तू माझा लाडका झालास....मग तर काय दर अर्ध्या तासाने मी खाली यायचे तुझ्यापाशी आणि दाराआड लपून Boooozooo अशी हाक मारायचे...तुला गाणी म्हणत अंघोळ घालायला तर मला इतकी मजा यायची की कधी एकदा तुला अंघोळ घालायचा दिवस येतोय असं व्हायचं..रात्री वरच्या balcony तूनही तुला हाक मारली की तू वरती प्रेमाने शेपुट हलवत बघायचास..तुला dance करून दाखवायचे तेव्हा ही चांगल्या प्रेक्षकासारखा समोर शांत बसायचास..फिरायला नेल्यावर पळत पुढे गेलास तरी मी तिथे पोहोचे पर्यंत माझ्यासाठी थांबून रहायचास..या आणि अशा किती आठवणी सांगू..
तुझ्या आजारपणातही तू किती आनंदी असायचास..जेवण जात नव्हतं..कदाचित तुला वेदनाही होत असतील पण खेळायला आमचा बूझो ever ready..कायम आनंदी..केवढा मोठा धडा दिलास तू आम्हाला यातून..तुला कधी रागवलं तरी कधीच मनात धरून ठेवलं नाहीस तू..किती तो जीव तुझा आमच्यावर..आम्ही माणसं नाही रे कधी वागत अशी..आमचे egos प्रचंड मोठे आहेत..आभाळा एवढे..ते घेऊनच येतो आम्ही जन्माला..काय करणार..तुमच्या सारखे जीव लावणारे मुके प्राणी आसपास असूनही आम्ही निरपेक्ष प्रेम करायला, निखळ मैत्री करायला शिकत नाही...असो...
गंमत सांगते..तू गेल्यानंतर आम्ही तुला आपल्याच घराच्या बागेत पुरलं..तेव्हा वाटायचं या मातीतून बूझो चं झाड आलं तर किती मजा..झाडाला किती बूझो लागतील..😅😅😅
तुझ्या दीड वर्षांच्या सहवासात मला आयुष्यभर पुरतील एवढ्या आठवणी मिळाल्या..आज तू देवाघरी असलास तरी तितकाच आनंदी असशील आणि सगळ्यांवर तितकंच निरपेक्ष प्रेम करत असशील..खात्री आहे मला..
सदैव तुझ्या आठवणीत रमणारी....तुझी मैत्रीण..
Comments
Post a Comment