प्रेरणास्रोत...

  गणित विषयाशी माझी गट्टी जमली नाही ती नाहीच कधी..बेरीज, वजापाकी, गुणाकार, भागाकार, पाढे पाठ करणं हे सगळं मी शाळेत असताना केलं ते केवळ नाइलाज म्हणून ..नावडता विषय तर तो होताच माझा पण मला भिती होती गणिताची..phobia..म्हणजे लोकांना उंचीचा phobia असतो..अंधाराचा असतो..तसा मला गणिताचा..माझ्या मनाने हे ठरवलेलं असायचं की बास हे आपल्याला येणार नाही..एखादं गणित सोडवायला पहिली step काय इथेच मुळात डोकं चालत नसे..भिती मुळे मी गणिताचा अभ्यास तसा नावडीनेच करायचे..पण डोक्यात घुसतंय का हे बघायचेच नाही..आणि ऐन परीक्षेच्या आदल्या दिवशी मला काहिही येत नाही या भितीने भोकाड पसरायचे..मग आई ची थोडी बोलणी खायची..ती समजावेल तितकं समजून घ्यायचं आणि पेपर द्यायचा..आईच्या प्रयत्नांमुळे मी गणितात कधी नापासही झाले नाही किंवा काठावर pass ही झाले नाही..खूप भारी नसले तरी ok marks मिळायचे..गेल्याजन्मी काय पापं केली आणि गणित विषय या जन्मात भेटला असं नेहमी वाटायचं मला..

    पण या सगळ्याला छेद दिला तो पाचवीच्या वर्षाने..आईने माझ्यापुढे हात टेकले आणि मला गणिताचा क्लास लावला...मुळात जो विषय मला आवडत नाही त्याचा क्लास तरी का लावायचा असा आगाऊ प्रश्न विचारलेला मी आईला..त्यावर आईने धपाटा दिलेला आठवतोय आणि हे तुझ्या बाबांना जाऊन विचार असा मौलिक सल्लाही तिने दिलेला आठवतोय..सर्वसाधारणपणे आपल्याला बाबा लोकांचा धाक असतो..त्यामुळे हे मी त्यांना नक्कीच विचारणार नव्हते..

    तर..मी आणि माझे 2 वर्ग मित्र असे आम्ही तिघे एका सरांकडे जाऊ लागलो..प्रमोद सर त्यांचं नाव..सर म्हणावे इतके मोठेही नाही वयाने..ते स्वत: शिकत होते..पण दादा किंवा काका कसं म्हणणार म्हणून सर... क्लास ला गेल्याचा पहिला दिवसंही आठवतोय..अत्यंत मतिमंद चेहरा करुन मी गेले..मला कुणीही गणित शिकवू शकत नाही असा ठाम विश्वास होता मला..पण प्रमोद सर इतके हसतमुख..पाचवी च्या चिल्ल्या पिल्ल्याना गणित बहुदा ते पहिल्यांदा शिकवत असावे..आम्हाला पहिले त्यांनी व्हया पुस्तकं बाजुला ठेवायला सांगितलं...आणि अतिशय खेळकर पद्धतीने आमच्याकडून पाढे म्हणून घेतले..मधेच एखादा जोक..एखादा किस्सा सांगत आम्ही हसत खेळत गणिताचा अभ्यास करायला लागले मी..शिक्षकाने विद्यार्थ्याशी connect होणं खूप गरजेचं आहे हा खूप मोलाचा धडा त्यांनी मला दिला..if you want to correct, you must first connect..एक गणित सोडवायच्या इतक्या वेगवेगळ्या पद्धती ते शिकवत की मला हे येणार नाही ही भितीच कुठल्याकुठे पळून गेली..माझ्या सारख्या गणितात मठ्ठ असलेल्या मुलीला शिकवताना सर अतिशय संयम ठेवायचे..रोज क्लास ला गेलं की सर हस-या चेह-याने आमचं स्वागत करायचे..इतक्या वर्षात पहिल्यांदा मला गणितं सोडवायला मजा यायला लागली.. 

    मला आठवतंय..वार्षिक परीक्षेत शेवटचा पेपर गणित होता..मी परंपरे प्रमाणे आदल्या दिवशी भोकाड पसरलेलं..आई या वेळी 'नेहमीचं आहे तुझं, वेळच्यावेळी अभ्यास करायचा नाही आणि मग रडत बसायचं असं न म्हणता चक्क..बाळा तुझा अभ्यास झालाय नको घाबरूस असं म्हणत होती..शेवटी तिने प्रमोद सरांना फोन लावला..ते म्हणाले आधी पुस्तकं ठेवून दे..तुला सगळं येतंय..मस्तं जाईल बघ पेपर..आणि मला धीर आला..

    आणि जगातलं आठवं आश्चर्य घडावं तसं झालं..पेपर तर भारी गेलाच..पण त्या वर्षी मला गणितात 100 पैकी चक्क 98 marks मिळाले..माझ्या आनंदाला पारावार राहिला नाही..सरांना द्यायला मी पेढे घेऊन गेले..स्वत:लाच 98 marks पडावे इतके खूष झाले ते..त्या वर्षी बाबांची बदली झाली आणि आम्हाला बदलापूर सोडून नाशिक ला जावं लागलं..त्यामुळे प्रमोद सरांसारखे गुरू मला पुन्हा कधीच भेटले नाहीत..आणि अर्थातच गणितात एवढे मार्कंही पुन्हा कधीही मिळाले नाहीत..

     पण त्यांचं हसरं व्यक्तीमत्व..आमच्या वयाचं होऊन शिकवण्याची तयारी..आवाजातलं मार्दव..रोज क्लास मधे हसून स्वागत करण्याची त्यांची पद्ध्त..हे आणि असे बरेच गूण माझ्या मनात घर करुन राहिलेत..

     सद्ध्या आपण सगळे lockdown मधे असताना अशा एखाद्या हसतमुख, प्रेरणादायी आणि प्रभावी व्यक्तीचा शोध घेऊया जो आपल्यातला आत्मविश्वास जागृत करेल..परिस्थिती कडे वेगळ्या दृष्टीने पाहायला शिकवेल..सकारात्म्क विचार करायला शिकवेल आणि मुळात आपल्यात निर्माण झालेली भिती..नैराश्य..घालवून टाकेल...afterall when little people are overwhelmed by emotions it's our job to share our calm and not join their chaos..

     अशी व्यक्ती शोधुया आणि अशी व्यक्ती हाऊया सुद्धा..😊😊😊

Image courtesy: Google